พระกรุวัดตะโหนดราย พระกรุอายุร่วมร้อยปีของเมืองแม่กลอง

วัดตะโหนดราย อำเภอบางคนที จังหวัดสมุทรสงคราม

พระกรุวัดตะโหนดราย ถือเป็นพระกรุที่เก่าแก่ที่สุดของเมืองสมุทรสงคราม ถึงแม้ว่าเมืองสมุทรสงครามนั้นจะมีประวัติศาสตร์ที่ยาวนาน แต่กลับมีพระกรุขึ้นแค่เพียงวัดเดียวนั้นก็คือวัดตะโหนดราย ซึ่งสันนิษฐานว่าสร้างขึ้นในยุคกรุงรัตนโกสินทร์ มีอายุอยู่ในราวพุทธศตวรรษที่ ๒๓- ๒๔

แตกกรุเมื่อประมาณปี พ.ศ. ๒๕๐๕ เท่าที่พบเห็นมีอยู่ด้วยกัน ๒ พิมพ์คือพิมพ์พระประธาน(ฐานผ้าทิพย์) และพิมพ์นาคปรก โดยมีการสร้างด้วยกัน ๒ เนื้อคือเนื้อดินเผา และเนื้อชิน(หายาก) จำนวนการสร้างรวมกันหลักหมื่นองค์

วัดตะโหนดราย เป็นวัดราษฎร์สังกัดคณะสงฆ์ฝ่ายมหานิกาย ตั้งอยู่ในตำบลบางกระบือ อำเภอบางคนที จังหวัดสมุทรสงคราม

วัดตะโหนดราย ได้ขอตั้งเป็นวัดเมื่อปี พ.ศ. ๒๓๓๕ ในสมัยพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลก (รัชกาลที่ ๑) แต่เดิมเป็นสวนต้นตาลโตนดเรียงรายอยู่หลายต้นจึงได้ชื่อว่า "วัดตะโหนดราย" ต่อมามีนายปาน และนางแป้ง ได้ช่วยสร้างอุโบสถให้ ๑ หลัง และกุฏิสงฆ์อีก ๕ หลัง ซึ่งปัจจุบันนี้ทรุดโทรมไปหมดแล้ว

และได้ซ่อม สร้าง ปฏิสังขรณ์ใหม่ ต่อมานางลำภู รุ่งเจริญ ได้ถวายที่ดินให้เป็นที่ธรณีสงฆ์ของวัด ๑ แปลง ขนาดเนื้อที่ ๑๒ ไร่ และ เป็นผู้มีศรัทธาอุปถัมภ์วัดด้วยดีเสมอมา

ต่อมาท่านกำนันกรึง รุ่งเจริญ และนางเม้ย รุ่งเจริญ ผู้เป็นภรรยาได้เป็นผู้นำประชาชนร่วมจัดหาทุนสร้างอาคารเรียนขึ้น ๑ หลัง ให้ชื่อว่า โรงเรียนศึกษารุ่งเจริญ

วัดตะโหนดราย ได้รับพระราชทานวิสุงคามสีมาเมื่อปี พ.ศ. ๒๔๒๕ ในสมัยรัชกาลที่ ๕

พระกรุวัดตะโหนดราย พิมพ์นาคปรก

แตกกรุเมื่อประมาณปี พ.ศ. ๒๕๐๕ สันนิษฐานว่าสร้างขึ้นในยุคกรุงรัตนโกสินทร์ มีอายุอยู่ในราวพุทธศตวรรษที่ ๒๓- ๒๔ เพื่อสืบทอดพระพุทธศาสนาตามคติความเชื่อของคนโบราณ โดยมีการสร้างและบรรจุไว้ภายในเจดีย์ของวัด พุทธลักษณะเป็นพระขนาดเท่าปลายนิ้ว ที่มีการค้นพบมีการสร้างด้วยกัน ๒ เนื้อ คือเนื้อชิน(หายาก) และเนื้อดินเผา จำนวนการสร้างรวม ๒ พิมพ์หลักหมื่นองค์

พระกรุวัดโตนดลาย สมุทรสงคราม เนื้อชิน พิมพ์นาคปรก

พระกรุวัดโตนดลาย สมุทรสงคราม เนื้อดิน พิมพ์นาคปรก

ด้านหน้า เป็นรูปจำลององค์สมเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้าประทับนั่งสมาธิ บนฐานนาคปรก ๗ เศียร

ด้านหลัง เรียบ ไม่มีอักขระใดๆ

พระกรุวัดตะโหนดราย พิมพ์พระประธาน(ฐานผ้าทิพย์)

แตกกรุเมื่อประมาณปี พ.ศ. ๒๕๐๕ สันนิษฐานว่าสร้างขึ้นในยุคต้นกรุงรัตนโกสินทร์ มีอายุอยู่ในราวพุทธศตวรรษที่ ๒๓- ๒๔ เพื่อสืบทอดพระพุทธศาสนาตามคติความเชื่อของคนโบราณ โดยมีการสร้างและบรรจุไว้ภายในเจดีย์ของวัด พุทธลักษณะเป็นพระขนาดเท่าปลายนิ้ว ที่มีการค้นพบมีการสร้างด้วยกัน ๒ เนื้อ คือเนื้อชิน(หายาก) และเนื้อดินเผา จำนวนการสร้างรวมทั้ง ๒ พิมพ์หลักหมื่นองค์